Адам Мицкевич, Крымские сонеты - "Штиль" и "Плавание", с польского

Adam Mickiewicz

Адам Мицкевич, Крымские сонеты

Плавание

Грохочет шторм, разбушевалось море вдруг.
Матрос взлетел по вантам ловко к верхним реям.
Он там метался, правя парус, не робея,
И повисал в сетях на мачтах, как паук.

Норд-ост коварно дует дьявольским рывком.
Корабль ныряет носом в пенную стихию.
Он топчет волны, укрощая истерию,
На крыльях ветра разбивает тучи лбом.

Мой дух грот-мачтой спорит с вихрем в вышине,
Упругим парусом, несломленным бушпритом...
Внезапный крик восторга весело струится.

Вновь кувыркаюсь, как артист на корабле,
И наслаждаюсь хмелем смелости, испитым —
Способен быть теперь бесстрашной вольной птицей.

24.12.2019 2-10

ŻEGLUGA
Adam Mickiewicz
Szum większy, gęściej morskie snują się straszydła,
Majtek wbiegł na drabinę: gotujcie się, dzieci!
Wbiegł, rozciągnąl się, zawisł w niewidzialnej sieci,
Jak pająk czatujący na skinienie sidła.

Wiatr! — wiatr! — dąsa się okręt, zrywa się z wędzidła,
Przewala się, nurkuje w pienistej zamieci,
Wznosi kark, zdeptał fale i skróś niebios leci,
Obłoki czołem sieka, wiatr chwyta pod skrzydła.

I mój duch masztu lotem buja śród odmętu,
Wzdyma się wyobraźnia jak warkocz tych żagli,
Mimowolny krzyk łączę z wesołym orszakiem;

Wyciągam ręce, padam na piersi okrętu,
Zdaje się, że pierś moja do pędu go nagli:
Lekko mi! rzeźwo! lubo! wiem, co to być ptakiem.

Штиль
С высоты Тарханкута

Едва ли ветер лент касается в тиши.
На глади моря — ни волны, ни гребешка -
Невеста спит, но пробуждается слегка,
Чтобы, вздохнув, свой сон о счастье завершить.

Закручен парус — знамя пройденных побед.
На голой мачте дремлет стая голубей.
Корабль не движется под тяжестью цепей,
Матрос зевнул — ему веселья вовсе нет.

О! море знает, что на дне растёт полип,
И он в шторма не причиняет зла и худа,
Спокойно спит и подозрительно молчит.

Но в полный штиль в нём просыпается бандит,
Разрушить сон стремится хищной барракудой,
Покуда пасть в сердца беспечных не вонзит.

22.12.2019 21-50

Сisza morska

Na wysokożci Tarkankut
Już wstążkę pawilonu wiatr zaledwie mużnie,
Cichymi gra piersiami rozjażniona woda;
Jak marząca o szczężciu narzeczona młoda
Zbudzi się, aby westchnąć, i wnet znowu uśnie.

Zagle, na kształt chorągwi gdy wojnę skończono,
Drzemią na masztach nagich; okręt lekkim ruchem
Kołysa się, jak gdyby przykuty łańcuchem;
Majtek wytchnął, podróżne rozżmiało się grono.

O morze! pożród twoich wesołych żyjątek
Jest polip, co żpi na dnie, gdy się niebo chmurzy,
A na ciszę długimi wywija ramiony.

O myżli! w twojej głębi jest hydra pamiątek,
Co żpi wpożród złych losów i namiętnej burzy;
A gdy serce spokojne, zatapia w nim szpony